UYAN (SAFAHAT 1)

 

 UYAN*

Baksana kim boynu bükük ağlayan?

Hakk’ı hayâtın senin ey müslüman!

Kurtar o bîçâreyi Allah için,

Artık ölüm uykularından uyan!

Bunca zamandır uyudun, kanmadın;

Çekmediğin kalmadı, uslanmadın.

Çiğnediler yurdunu baştan başa,

Sen yine bir kerre kımıldanmadın!

Ninni değil dinlediğin velvele...

Kükreyerek akmada müstakbele,

Bir ebedî sel ki zamandır adı;

Haydi katıl sen de o coşkun sele.

Karşı durulmaz, cereyan sîne–çâk...

Varsa duranlar olur elbet helâk.

Dalgaların anlamadan seyrini,

Göz göre girdâba nedir inhimâk?

Dehşet–i mâzîyi getir yâdına;

Kimse yetişmez yarın imdâdına.

Merhametin yok diyelim nefsine;

Merhamet etmez misin evlâdına?

“Ben onu dünyaya getirdim...” diye,

Kalkışacaksın demek öldürmeye!

Sevk ediyormuş meğer insanları,

Hakk–ı übüvvet de bu cânîliğe!

Doğru mudur ye’s ile olmak tebâh?

Yok mu gelip gayrete bir intibâh?

Beklediğin subh–i kıyâmet midir?

Gün batıyor, sen arıyorsun sabâh!

Gözleri mâziye bakan milletin,

Ömr–ü temâdisi olur nekbetin.

Karşına müstakbeli dikmiş Hudâ,

Görmeye, lâkin daha yok niyyetin!

Ey koca Şark, ey ebedî meskenet!

Sen de kımıldanmaya bir niyet et.

Korkuyorum, Garb’ın elinden yarın,

Kalmayacak çekmediğin mel’anet.

Hakk–ı hayâtın daha çiğnenmeden,

Kan dökerek almalısın merd isen.

Çünkü bugün ortada hak sâhibi,

Bir kişidir: “Hakkımı vermem!” diyen.

Berlin, 18 Şubat 1915